Hun verhalen moeten worden gehoord!

De eerste Jezus Freak!

De prediking van de jonge man die terechtstond, klonk met onverminderde kracht door de rechtszaal. De juryleden waren onrustig, terwijl hij over hun religieuze erfgoed en voorvaderen vertelde. Wat hadden Abraham en Mozes met die Jezus te maken? Een andere jonge man, een toeschouwer en ongeveer even oud als de verdachte, leek niet te luisteren. Hij had zijn oordeel al geveld over deze volgeling van Jezus. Maar voor de Joodse leiders was elk woord van de jonge verdachte als olie op het vuur.

Opeens richtte de spreker zich tot de toehoorders. ‘Halsstarrige ongelovigen, u wilt niet luisteren en verzet u steeds weer tegen de Heilige Geest, zoals uw voorouders ook al deden. Wie dan van de profeten hebben uw ouders niet vervolgd? Degenen die de komst van de rechtvaardige aankondigden hebben ze gedood, en zelf hebt u nu de rechtvaardige verraden en vermoord, u die de wet ontvangen hebt door de tussenkomst van de engelen, maar er niet naar hebt geleefd.’ Toen de mensen dat hoorden, werden ze nog razender, maar de verdachte negeerde hun toenemende woede. Zijn gezicht straalde als dat van een engel; hij hield op met praten en wees
omhoog. ‘Ik zie de hemel geopend en de Mensenzoon, die aan Gods rechterhand staat.’ Dat was de laatste druppel. Luidkeels schreeuwend stormden ze op hem af. Hij bleef prediken, terwijl ze hem de stad uit sleepten om hem te stenigen. De jonge man die had staan kijken, ene Saulus van Tarsus, liep achter hen aan. Hij bleef op korte afstand staan van de verdachte en hield zijn blik omhooggericht. De menigte werd steeds groter, het geschreeuw steeds feller. /een man gaf zijn jas aan Saulus en raapte en steen op; hij leek te wachten op een teken van Saulus . Saulus liet zijn blik
dalen, keek de man vervolgens recht in de ogen en knikte. Het was hoog tijd dat de jongen prediker het zwijgen werd opgelegd.

Stefanus, de verdachte, predikte ondanks het gejouw van de menigte gewoon door, omdat de Man over wie hij vertelde zoveel voor hem had betekende. Hij moest wel over Hem spreken. Verscheidene andere mannen hadden nu ook hun jas uitgetrokken en aan Saulus gegeven. Ze verzamelde zoveel mogelijk stenen die vaak zo groot waren dan de mannen ze met twee handen moesten optillen.
‘We moeten afrekenen met die godslasteraar!’
‘Hij gaat tegen Mozes in!’
‘We willen geen woord meer horen ver die Jezus van jou!’
Er suisde en steen langs het hoofd van Stefanus. Hij hield lang genoeg zijn mond om hem te ontwijken, was even van zijn stuk en stond toen op om verder te gaan. De tweede steen raakte hem vlak bij zijn slaap, en hij viel op zijn knieën. Een andere steen kwam tegen zijn schouder. Daarna waren er te veel om te tellen.
‘Geen gepraat meer over Jezus!’
‘Laat dit een les zijn voor iedereen die Jezus wil verkondigen!’
Weer trof een steen doel. En nog één. Het bloed prikte in Stefanus’ ogen – hij kon ze niet meer openhouden. De stenen scheurden zijn kleren en bloed drupte van de flarden. Hij begon te bidden: ’Here Jezus, ontvang mijn geest.’ Daarna keek hij de menigte rond, totdat zijn ogen bleven rusten op die van de jonge man met de jassen. ‘En Here,’ ging hij verder, ‘reken hun deze zonde niet aan.’ Met deze woorden stierf Stefanus.

Langzaam haalden de mannen hun jassen op bij Stefanus, die al snel als enige overbleef bij het lichaam van de jonge prediker. Saulus was naar Jeruzalem gekomen om de groeiende manie rond Jezus van Nazareth de kop te helpen indrukken. Ondanks zijn haat lieten de woorden van de jonge man, en de moed waarmee hij de door tegemoet was getreden, hem niet los. Hij staarde naar het lichaam van de eerste martelaar voor Jezus. De gloed die Saulus zo kwaad had gemaakt, lag nog steeds over het gezicht van de jonge man. Hij had er de zelfvoldane trots van een ketter in gezien, maar kwam die gloed misschien niet ergens anders vandaan? Hij onderdrukte de gedachte en draaide zich om, vastbeslotener dan ooit om de Jezusbeweging het zwijgen op te leggen.

Saulus heeft mannen als Stefanus niet lang meer vervolgd. Toen hij kort daarna onderweg was naar Damascus om meer gelovigen gevangen te nemen, zag hij Jezus. Door die ontmoeting werd hij later Paulus, de eerste christelijke zendeling, die de wereld afreisde om de naam van Jezus te verkondigen. Hij schreef uiteindelijke een groot deel van het Nieuwe Testament. Het begon met een zaadje dat in zijn hart werd geplant door een jonge man vol van geloof, genade en kracht – een van Jezus’ helden die zijn mond niet kon houden over Hem, al kostte het zijn leven.

Toestemming

Bij deze gaat onze dank uit naar de uitgever Gideon, Hoornaar. Met hun
toestemming mocht t.b.v. van ons maandblad bovenstaand stuk worden
overgenomen uit het boek: Jezus’ Helden.